Kale

Kendi kalemi kurduğuma inandığım zamanlardı o zamanlar etrafımda çok insan vardı parmak ucumla silemiyeceklerim arasında bulunan.Onların beni anlamayacağını düşündüğüm için soyutlardım kendimi ortamlardan Libert'in doğum gibi hatırlıyorum bunu ya da bna onu hatırlatıyor sahip olduklarını düşündüğü şeyler onlara sahip olmuştu ve bunu anlatamıyordum çünkü onlar mutlu görünüyorlardı ve bunda yanlış birşey görmedikleri için de beni anlamayı reddediyorlardı onları suçlayamam. Başkaları için büyük şeyler yaparken bulmuştum kendimi.Bunun içinde ailemde arkadaşlarımda vardı.Genelde doğruların gerçek olmadığına inandığım için yalanlara inandım ben hep ne pembe ne de beyaz yalanlardı bunlar ama güzel tarafı bana ait olmalarıydı.Bunu anlatamadığım için anlatmayı bıraktım sadece inandım yalanlarıma.Arkadaşlarımı ingilizceyle laptoplar sarmış bırakılmış dürtüler arasında dolaşırken kendimi raki feller kulesine tırmanırken buldum aşşa bakınca asfaltta et kurutan insanları görüceğimi bildiğim için aşşa bakmadım hiç.Üstümde hep deri giysilerimin olduğunu düşünen insanların aksine bıraktım kendimi aşşağıya doğru.Yırtılsın üstümdeki giysi et kurutan insanları umursamak ya da umursamamak için bimiyorum düştüm canım düşündüğümden daha fazla acıdı yoksa bu kadar acıyacağını düşünmediğimden mi atlamıştım.?? Kaleme gelirken hep üstüm başım yırtık üzgün döndüğüm zamanlardı.Arkadaşlarımla konuşmak içki içmek benim tatilimdi.Bunu onlara sölemedim sölemiycem.Onlar modern çağın kölesi olabilir.Ben olmayacağım.Hala dışarlarda "bi yer"ler var konuşarakta eğlenebiliceğim.Şu anda Çıkmamamın tek sebebi onların kırılmamasını istemem.Kaçı anlıyor ki derken bi baktım onlara beni anlayacak kadar beyin hücresi olmamasından değil.YAzmadı sölemesinden zor ama galiba bnei anlamak yerine modern çağı seçmek daha kolay zaten beni anlamalarını beklemek galiba bencilllik olur olsun ben bencilim kale benim kural benim.Kaç Kale de modern çağ vardı ki ?