İnsanlar Görmez Bazen.

Düşerestim ben,
Yürüyorum sokaklarda herşeyi ve herkesi değiştiriyorum!
Düzenekle oynuyorum, tehlikeli hissedip gülüyorum,
Yasaları çiğniyorum, sokak lambalarını koyu karamsar yakıp yağmurlar yağdırıyorum.
Gökyüzünü gölgeyle boyuyorum, insanları yok edip bir kendimi bırakıyorum.
Yürüyorum,
Martı oluyorum, İstanbul semalarında uçuyorum.
Çığlıklara boğuyorum boğazı.
Balık oluyor, martılardan kaçıyorum.
Dibe doğru yelken açıyorum,
Güneşin sıcaklığını çalıyorum, içimi ısıtıyorum.
Piano sesi duyduğumda ağlıyorum, yağmurları hızlandırıyorum.
Kalbimi acıtıp kahkahalar atıyorum.
Hasretler yaratıp, aşık oluyorum.
Neyim ben!
Olmadığım bir dünyada yaşıyorum!
Soluklanamıyorum,
Ritimleri takip ediyorum,
Sesleri hissediyorum.
Yanlızlığımla konuşuyorum,
Yağmurla sevişiyorum, ama anlatmıyorum.
Doğruları söylüyorum, yargılanıyorum.
Asılıyorum hergün ve her saat, kabullenemiyorum!
Size anlatıyorum. Anlatamıyorum.
Yine ağlıyorum...
Bakıyorum, değiştiriyorum, hep yalnız kalıyorum.
Aynalara bakamıyorum, kendimle kavga ediyorum. Kaçıyorum...
Duymaya çalışıyorum.
Hergün odama saklanıyorum, arka sokakları seviyorum.
Sorunluyum, anlıyorum.
Farkına varıyorum, mutlu oluyorum.
Gülen insan görmüyorum, anlamanın kavramınında boğuluyorum.
Yargılıyorum! Hergün, asıyorum.
Ölümsemiyorum hayatı. Sevmiyorum.
Uzattıkça uzatıyorum...Acı çekiyorum...Seviyorum...
Suskunluğu özlemliyorum, ama sevemiyorum.
Hergün bin parçaya ayrılıyorum ama yine toparlanıyorum.
Birşeyler arıyorum, olmayan dünyaya ait.
Kazılar yapıyorum, derinlere iniyorum.
İnmişken sevdaları gömüyorum, unutuyorum.
Bir günün değerini bir seneye adıyorum.
Ağaçlarla konuşuyorum, rüzgarı dinliyorum.
Sonbaharla raks ediyorum.
Bazen sigara yakıyorum, dumanında kayboluyorum.
Hayallerimde kanser oluyorum, boğuluyorum...
Ben bazen yaşıyorum.
Süpürgenin ucundan kaçışan tozları izliyorum,
Onlardan film yapıyorum. Hepsine bir can veriyorum.
Vuslata ulaşmadan öldürüp sona ulaşıyorum

Ara Ara...

     Ara ara geliyorsun bana konuşuyoruz seninle söylemiyorum kimseye anlatamıyorum da zaten aynada bile kendime bakıp görememek gibi bir şeysin zaten. Var mısın ? Yok musun ? şarkıda da dediği gibi az mısın ? çok musun ? Galiba evrenin oyunlarından birisin hani güzel şeylerden az vardır ya. Olmanı çok istiyorum ama yoksun olmaman ben yıkıyor bunu hiç istemiyorum ama öyle. Konuşmalarımız bende saklı merak etme. Sokaktaki insanlara benzetiyorum seni biliyorum değilsin. Aslında tamda emin değilim çünkü gidişini görmedim senin o yüzden bilincim altım üstüm hala inanmıyor gittiğine kendimi the truman show da gibi hissediyorum zaten herkesin hissettiği gibi sonrasında bir çıkış arayışı ben bu oyunu bozarım havaları sonra giderek dünya işleri ve bunaltılar. Ve bir yansımada yeniden seni görüyorum. Ağrıdığında bir yerim hep aklıma gelirsin. Her saçımı kestirdiğim de. Annemle tartışmalarımda. Ablamın düşüncelerini dinlediğimde ya da dinlediğimi sandığımda. Her alkol alışımda odamda yalnız başıma oturduğumda. Gece gizlice televizyon izlediğimde. Araba kullanırken. Her el freni çekişim de. Klavyenin çıkardığı tıkırtı sesinde. Kütüphaneye her bakışımda. Herhangi bir akraba aklıma geldiğinde. Giysi dolabıma baktığımda. Dağınıklığı odamın beni rahatsız ettiğinde. Arkadaşlarımla gezmelerimde tozmalarımda. Galiba fazla anım olmuş senle aslında daha da olmalıydı ama sen gittin. Gitmiş olduğunu gördüm sen orada yatıyorken. Gözlerin ağızın kapalı bana gittiğini söylediğinde. İçimden atamadığım galiba tek şok bu. O an. Nefesim daralır o an her aklıma gelişinde rüyalarımda gitmediğini görmek gelir aklıma yeniden. Artık görmüyorum rüyalarımda seni ama her an aklımdasın aklımda olmadığın az an var aklıma gelen giderek artıyorlar ama bir şekilde devam etmeliyim ediyorum edeceğim. Sadece bil istedim ara ara aklıma geliyorsun.






Saygılarımla.....

Nerde değilsin ?

Söz dururken aklımdan geçenler
birer birer göz yaşımdan biriktirirler
Uzun uzun ağlarken terk edilenler
Birer birer yalnızlığa yürüdüler.

Güzel şarkı.

Güzel şey görebilme yeteneği. 4 Yıl oldu aklımdan çıktığın an yok diyebilirim. Etrafımdakiler bazen bunu fark ediyorlar ama gittikçe azalıyor. Galiba giderek iyileşiyorum bu konuda.
olman ile olmaman arasındaki farklara bakıyorum bazen pek bir şey bulamıyorum ama en büyük fark olmaman. Zaten olsaydın böyle olmazdım böylede olmazdı. İyi ki varmışsın da biraz böyle olmuşum.
Çok garip önceden çok uyumama kızardın bu saatlere kadar uyunur mu derdin ya da bu kadar içilir mi derdin şimdi ise seni sadece uykumda ya da çok içinde halisülasyon olarak görebiliyorum. Ne garip. Biliyorum baktığım her yerdesin peki nerde değilsin ?
Neyse huzurlu uyu da gerisi çok ta fani.




Saygılarımla....