Korku konulu

İçinde korku olan küçük bir kız çocuğu gibi geçen zamanlarım vardı.Bir kolumun diğerinden fazla titrediği ama benim fark etmediğim. Yatağa yan bir şekilde uzandığımı hatırlıyorum. Solucan gibi büzüşmüşüm. Yüzüm duvara dönük,yorgan yarısını kaplıyor yüzümün ileri bakmaya çalışıyorum ama olmuyor. Gözlerim sürekli yatağın içine dönüyor bakışları titrer mi insanın ? Peki insan bunu fark eder mi ? Eğer korkuyorsanız evet. O zamanları hatırlıyorum yaptıklarım yapmayı düşündüklerim kafamda dolaşan tilkileri görebildiğim anlar hayatta sadece paylaşmanın zevk verdiği anlardı o anlar. Ne olduğu önemsiz.Ne olduğu anlamsız.Oyun olur sakız olur para olur ses olur müzik olmaz ama müzik zevke girer ve zevklerle renkleri tartışılır olduğunun düşüncesindeyim. Eğer işin içine zevk girerse Türk milleti bu hafız neyin nereye gideceği belli olmaz ki. Ama zevk paylaşmakta güzeldi.O zamanlar güzeldi.Eğer neyden korkacağınızı bilmiyorsanız.Pek korkmazsınız.Zevk böyledir sevişirken korkmazsınız bir şey yapıyormuş gibi hissedersiniz ve o an kısadır o kısa süre sizi hiç bir zaman tatmin etmeyecek izlediğiniz filmlerdeki kadar bu yüzden hep daha çok istersiniz. Bende korkmazdım. O zamanlar korkmazdım bilmediğimden cahilliğin özgürlük olduğunu anlamanın tek yolu öğrenmektir ve öğrenmek özgürlüğünüzden vazgeçmektir. Korkmadan paylaşırdım zevki.Ve zaman akıp geçti binlerce kez paylaşıldığı gibi akıp gitti.Zaman gibi. Artık pek fazla zamanım olduğunu hissetmiyorum.O zamanlar böyle olmak isterdim hep koşuşturmam olsun ve hep eğlenirim bu sayede diye düşünürdüm.Ama şimdi öyle olmak istiyorum.Koşuşturma olmadan sadece eğlenmek istiyorum.Gülüşüm değişiyor görüyor ve arttırıyorum.Gülüşüm kötü birisinin gülüşüne dönüşüyor.Bunu sevmiyorum daha güzel gülmeye çalışıyorum ve gülmemi kaybetmekten korkuyorum.Artık gerçekten gülerken sesim çıkmıyor ve bu durum gülerken aklıma gelip tüm güldüğüm şeyin ya da şeylerin komikliğini alıp götürüyor bozuntuya vermemeye çalışıyorum beynimi kandırmaya çalışıp gülmeye devam etmeye çalışıyorum ama birisi beynimi çoktan kandırmış.Ve korkuyorum. Koşmalarım azaldı.Artık koşamıyorum ama denemek fena gelmiyor.Bu alışkanlıklar beni böyle yaptı kötü alışkanlıklarım var azalttığım ama hala varlar. İyi ki de varlar güzelle kötünün ayrımını kötü şeyler sayesinde varabiliyorum ve bu duruma şükrediyorum.Ya iyi şeyler sayesinde varabilecek kadar kötü bir durumda olsaydım.... Korkularımı yenemedim hiçbir zaman.Karanlık korkumu yalnızlık korkumu komşunun bahçesindeki çimenler kadar güzel çimenlerimin olmaması ve olamayacağı korkusunu vs vs vs ama fark ettim ki korku beni ben yapan şeylerden bir tanesi.Kötü olan gülüşüm ve hala konuşmada çektiğim kolayca çözebilecekken nedenini bilmediğim bir şekilde hiç çözmek istemediğim sıkıntım. Korkularım azaldı bir ara sandım ki kaybedicek şeylerim azalırsa korkularımda azalır bi ara öyle oldu isimimi cismimi değiştirdim azaldı koşmaya başladım iyiki de yapmışım yoksa şimdi neyin doğru olduğunu bilemezdim.Bende böyleyim korkarım genelde belli etmem aslında.Biraz da safım.ama iyiki varım.